พระผงหลวงปู่พระนาไฮ รุ่นแรก สร้างขึ้นโดยหลวงปู่นวล เจ้าอาวาส รูปที่ 3 ในช่วงปี พ.ศ.2502. เนื้อมวลสารสร้างขึ้นจากปูนขาวเปลือกหอย ที่เหลือจากการซ่อมพระเศียร รวมทั้งผงว่านต่าง จำนวนการสร้างไม่มากนักเพราะเป็นการสร้างเพื่อเป็นที่ระลึกในการบูรณะซ่อมแซมพระเศียรที่เกิดแตกร้าว
เนื่องจากในสมัยนั้นมีเพียง 2 หมู่บ้าน คือ บ้านเตาไห บ้านนาพัง ด้วยจำนวนคนที่น้อย จึงมีความต้องการมีน้อยทำให้มีพระผง พระเหรียญ และตะกรุด เหลือจากการแจก ซึ่งต่อมาได้ถูกนำมาให้เช่าบูชาอีกครั้ง ในช่วงปี 2510เพื่อหาเงินซ่อมแซมส่วนฐานองค์หลวงปู่ที่ถูกโจรมาลักรอบขุดหาของมีค่า และ ช่วงปี 2516 ในการหาทุนสร้างวิหารครอบองค์หลวงปู่

หลวงปู่พระนาไฮเป็นพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ที่เก่าแก่โบราณคู่บ้านคู่เมืองของชาวตำบลเตาไห และอำเภอเพ็ญ ประดิษฐานอยู่วัดป่าพระนาไฮ บ้านสินเจริญ หมู่ที่ 6 ต.เตาไห อำเภอเพ็ญ จังหวัดอุดรธานี
เป็นพระพุทธรูปปูนปั้น ขนาดหน้าตักกว้าง 3 เมตร สูง 5 เมตร (ไม่รวมฐาน) ด้านในเป็นพระพุทธรูปเนื้อทองสัมฤทธิ์ อายุมากกว่า 1300 ปี ปัจจุบันนับว่าเป็นพระพุทธรูปที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในอำเภอเพ็ญก็ว่าได้ เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย ตอนสะดุ้งมาร เป็นที่สักการะของชาวอำเภอเพ็ญ อำเภอสร้างคอม อำเภอบ้านดุง อำเภอพิบูลย์รักษ์ อำเภอหนองหาน อำเภอทุ่งฝน ตลอดจนประชาชนทั่วทุกสารทิศให้ความเคารพนับถือมาช้านาน
ด้านความสักสิทธิ์อภินิหาร ขององค์หลวงปู่พระนาไฮ เป็นที่โจทน์ขานเล่าลือไปทั่วทุกสารทิศจากภูมิปัญญาชาวบ้านมีเรื่องเล่าลือสืบทอดกันมาว่า
เมื่อจุลศักราช 1247 หรือ ตรงกับปี พ.ศ.2428 สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอกรมหมื่นหลวงประจักษ์ศิลปาคม ทรงยกทัพมาปราบฮ่อที่ชายแดนเมืองหนองคาย เมื่อมาถึงบ้านหมากแข้งได้ยกทัพมาตามลำห้วยหลวง เมื่อมาถึงบริเวณวัดป่าพระนาไฮ ซึ่งติดกับลำห้วยหลวงในขณะที่พระองค์เห็นว่าเป็นทำเลที่เหมาะสมที่จะพักกองทัพ จึงสั่งให้ทหารหยุดพัก เพื่อที่จะหุงหาอาหารและช้างม้าได้พักกินอาหาร เมื่อพักได้สักครู่ก็มีเหตุการณ์น่าอัศจรรย์เกิดขึ้นท้องฟ้ามืดครึ้มมีลมพัดกรรโชกแรง ต้นไม้หักระเนระนาดฝูงช้างม้าวิ่งแตกตื่นโกลาหล ทันใดนั้นก็มีช้างพลายเชือกหนึ่งนอนฟุบลงร้องครวญครางคล้ายกับได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เมื่อพระองค์ทรงเห็นเหตุการณ์ดังนั้นจึง ได้จุดธูปเทียนเพื่อบอกกล่าวขอขมาที่ได้ล่วงเกินสถานที่ ทันใดนั้นปรากฏว่าท้องฟ้าที่มืดครึ้มกลับสว่าง เหตุการณ์ต่าง ๆ กลับไปเป็นปกติเหมือนเดิม ช้างพลายเชือกนั้นหยุดร้องและหายเป็นเป็นปกติ พระองค์จึงให้ข้าราชบริพารสำรวจบริเวณรอบๆ ที่หยุดพัก ปรากฏว่าพบเศียรของพระพุทธรูป ซึ่งมีเถาวัลย์พันเกี่ยวอยู่ จึงสั่งให้ถางป่าบริเวณนั้น และได้พบพระพุทธรูปทองสัมฤทธิ์องค์หนึ่งไม่มีเศียร พระองค์จึงลำดับเหตุการณ์ได้ว่า พระพุทธรูปองค์นั้นคงเป็นพระคู่บ้านคู่เมืองและศักดิ์สิทธ์มาก ดังจะเห็นได้จากเหตุการณ์ที่ผ่านไปไม่นาน พระองค์จึงสั่งให้ทหารทำการขอขมาที่ได้ล่วงเกินโดยมิได้บอกล่าว และกราบขอพรในการทำศึกครั้งนี้ขอให้กองทัพของพระองค์จงมีชัยชนะ เมื่อเสร็จสงครามแลัวจะกลับมาบูรณปฏิสังขรณ์ให้เจริญรุ่งเรืองสืบต่อไป แต่เป็นที่น่าเสียดายเมื่อพระองค์ทำสงครามปราบฮ่อสำเร็จพระองค์ยกทัพกลับคนละทาง โดยกลับไปพักที่หนองนาเกลือ (หนองประจักษ์ในปัจจุบัน) แต่ได้มีรับสั่งให้เจ้าเมืองหนองหาน (ในขณะนั้นบ้านหมากแข้งขึ้นอยู่กับอำเภอเมืองหนองหาน ) ให้สำรวจหาพระพุทธรูปแต่ไม่พบ ต่อมาอีกหลายปีชาวบ้านเตาไห - บ้านนาพัง ได้ไปตัดไม้มาทำศาลาการเปรียญ พบพระพุทธโดยบังเอิญ จึงรายงานให้กำนันตำบลบ้านเหล่าทราบ ชาวตำบลบ้านเหล่าจึงพร้อมใจกันปฏิสังขรณ์ให้เป็นวัดป่า ส่วนองค์พระพุทธรูปเห็นว่าเป็นทอง ทองสัมฤทธิ์เกรงว่าจะไม่ปลอดภัยจึงทำพิธีขอขมาและหุ้มด้วยปูน ดังที่เห็นในปัจจุบัน